dinsdag 30 augustus 2011

VAN DER SLOOT PROBEERT FILM TE STOPPEN – ACHTER DE SCHERMEN 14 – ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND

Na de opnames waren we blij dat we van Aruba naar Nederland terugvlogen. De film was anders geworden, omdat net voordat we de film wilden opnemen Joran Stephanie Flores vermoord had. 

Dat veranderde het verhaal natuurlijk, en het filmen op Aruba was ineens veel moeilijker geworden. Maar we hadden de film nu gelukkig “in the can” en veilig bij ons.

Net voordat we wilden gaan monteren, kwam er een brief van een advocaat van van der Sloot: Er mag geen film komen, omdat Joran een merk is, dat in het bezit is van de familie van der Sloot.



Huh?

Joran is een gedeponeerd merk, zoals Calve Pindakaas en Coca Cola?

Het moet niet gekker worden, dachten we. Maar onze advocaat zei dat het mogelijk is, dat familie van der Sloot inderdaad “Joran” en “Joran van der Sloot” als handelsmerk gedeponeerd zou kunnen hebben.

Maar daar zijn een aantal gradaties is. Coca Cola is echt overal op de wereld heel erg goed beschermd om misbruik in handel te voorkomen.

Maar bij een persoon als Joran is dat erg moeilijk en erg kostbaar. Bovendien is Joran door zijn optreden en uitspraken een “publiek figuur”: Als je zijn naam googlet, krijg je ruim 10 miljoen hits.

Gelukkig kon Joran en familie van der Sloot de film niet tegenhouden. We gingen monteren. En toen kwam er weer een brief van een advocaat.

Dit keer van “X”. En dit keer was het gevaarlijk serieus. Een half jaar lang hebben onze advocaat en hun advocaten onderhandeld. Het is uiteindelijk tot een schikking gekomen, waardoor de film gered is.

We hebben afgesproken om niet de naam te noemen, want dat was nou juist waar het om ging. Deze 
“X” wilde vanwege een aantal redenen niet geassocieerd worden met een film over Joran van der Sloot.

Dat had wel consequenties voor de film: We mochten een aantal scenes niet gebruiken. Dat was pijnlijk, en erg vreemd: Alsof er censuur op je film werd toegepast.

Uiteindelijk kun je met montage een hoop doen. Hoewel ik het nog steeds erg jammer vindt, dat er scenes missen in het begin, waarin we meemaken hoe ziek Hanna Verboom is, en hoe wanhopig ze door die ziekte is…

Maar ja, dat is blijkbaar de prijs, die je moet betalen, als je iets wil proberen te filmen over een zaak, die nog steeds zo gevoelig ligt, dat twee partijen je willen verbieden de film te maken. 

Het waren overigens niet de enige partijen, die tegenwerkten. Maar daarover een volgende keer.


zondag 28 augustus 2011

DE 3 VOORWAARDEN OM EEN FILM TE DOEN - ACHTER DE SCHERMEN 13 - ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND

Dit ben ik in de oorlogsfilm A BRIDGE TOO FAR, met Robert Redford, Sean Connery en nog een hele serie filmsterren.



Mijn optreden in de film duurt precies 1 seconde. 

Zie die seconde, op 1.43, HIER

Maar voor mij was dat een cruciale seconde. Want toen begon ik serieus te dromen om filmer te worden. 

Ook al begon het slecht. Ik woonde in Nijmegen. Daar zochten ze figuranten voor deze W.O.2-film. Ik wilde bij de Goede Geallieerden horen, die de Duitsers gingen verslaan.

De casting agent liep langs mijn vrienden. Allemaal werden ze Goede Geallieerden. Toen stopte hij bij mij: “You, blondie. Kraut”, zei hij.

Dus werd ik Duitser. En nog wel “terugtrekkende Duitser”. Mijn lange haar werd kort geknipt en elke draaidag werd ik in mijn Nazi-uniform onder de modder gespoten.

Toch was die set-ervaring voor mij de druppel om voor film te kiezen.

Toen had ik nooit kunnen denken, dat ik 30 jaar later in Hollywood met de scenarioschrijver, William Goldman, zou praten.

Toen had ik ook niet kunnen denken, dat filmen in Nederland elke keer weer een avontuur is.

Afgelopen week was de wrap-party van SHOUF SHOUF ZOMBIBI. Uitvoerend producent Ingrid Remeijsen begon haar speech zo: “ Als ik een film kies, moeten er tenminste 2 van de 3 P’s aanwezig zijn.”

De 3 P’s? 

Plezier, Poen en Prestige.  De 3 componenten van een film volgens Ingrid.

Toen Marian Batavier en ik 5 jaar geleden na een research-bezoek op Aruba besloten een film te maken rond het Natalee Holloway-mysterie en Aruba, dachten we totaal niet aan Poen of Prestige.

Wel het Plezier. Alleen noemden wij dat anders. Het Fascineerde ons, en het Verontwaardigde ons. De schrijver John Grisham zegt altijd: Verontwaardiging en Fascinatie zijn essentieele motoren.

En een van de twee moet je hebben, want gemiddeld ben je een paar jaar bezig met een film. En als je dan geen sterke motor heb, geef je het op.

En vaak gaat een film uiteindelijk niet door. Dus als je toch zo’n avontuur van jaren aangaat, dan moet je zorgen dat het je leven verrijkt.  Dat het niet voor niets is geweest, als de film uiteindelijk niet doorgaat.

Voor mij zijn de essentieele Plezier-componenten van filmen Fascinatie of Verontwaardiging. Beide zetten je aan om te onderzoeken, en dan het avontuur aan te gaan. Zonder dat je weet wat de afloop is.

Dat is eng: Want je weet: De beste stuurlui staan veilig aan wal. Maar als je iets wil maken, moet je je enorm goed voorbereiden, maar dan op gegeven moment in het water in springen, moet je nat worden.  

En dat is dus weer het Plezier van filmen. Dat is dus vaak eng en riskant. Maar dat is ook weer het aantrekkelijke.

In de 5 jaar dat we ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND ontwikkelden, hebben we heel vaak een verschillende film in onze dromen gezien.

Steeds weer veranderde er iets, doordat er steeds nieuwe ontdekkingen gedaan werden en er steeds weer nieuwe ontwikkelingen kwamen. Je bent bezig  met “levende geschiedenis” noemen ze dat.

Ik heb dat een keer eerder gehad, toen ik een film met een kritische noot tegen het huwelijk van Maxima en Willem Alexander wilde maken. Die startte ook uit Verontwaardiging.



Een avontuur met een enorm risico, omdat we de film op die huwelijksdag “live” wilde filmen. We hadden overal cameraploegjes klaarstaan, op plekken, waar we vermoedden dat er wat ging gebeuren.

Maar er gebeurde niets. Ons hele scenario van HET WONDER VAN MAXIMA donderde in elkaar.

Gelukkig konden we wel het eerste beeld, wat ik in mijn hoofd had filmen. En dat was het moment van de Kus. Ik wilde een volle Dam filmen, waar alle aanwezigen gericht waren op die kus.

Slechts een vrouw moest de andere kant opkijken.

Dat was een Argentijnse vrouw, die op zoek naar haar verdwenen man was.

En dat shot is gelukt: Je ziet tienduizenden ruggen van de Nederlanders op de Dam, die naar Maxima’s kus gapen. Niemand kijkt naar de Argentijnse vrouw. Alsof iedereen alleen maar Maxima’s kus belangrijk vindt, en zich de rug naar de Argentijnse weduwe keert…



In  ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND veranderde dus ook steeds weer iets die 5 jaar. Als we het voor Poen of Prestige hadden gedaan, dan waren we al lang afgehaakt, want dit is totaal niet zo’n film.

En het Plezier? Er waren heel veel momenten, dat het Plezier totaal weg was. Want we hebben nooit eerder zoveel (op te lossen) problemen gehad:

Voor het draaien, tijdens het draaien, en ook na het draaien, toen bijvoorbeeld  advocaten uit Aruba zich ineens meldden met de mededeling dat er delen van de film moesten verdwijnen.

Maar daarover een volgende keer.

Vroeger las ik met veel genoegen het boek over A BRIDGE TOO FAR: over alle problemen voor, tijdens en na de shoot.



Het is echt een levensgroot verschil om er over te lezen of het zelf mee te maken.

Ik kijk nog maar een keer naar die ene seconde van mezelf in A BRIDGE TOO FAR. 

En ik zie een naieve jongen, die op dat moment begon te dromen van filmer worden…

vrijdag 26 augustus 2011

CBS - INTERNATIONALE BELANGSTELLING #1 - ACHTER DE SCHERMEN 12 - ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND

CBS… Deze grote Amerikaanse zender wil me interviewen over de film…




Eerder plaatsten o.a. Washington Post, New York Times artikelen over de film.

En nu begint het weer. Emails met verzoeken uit Amerika. 

Waarschijnlijk staan er straks bij de premiere op 22 september een paar Amerikaanse pers-camera’s. En wellicht ook uit Peru, want die mailen ook steeds.

En CBS dus: Hieronder staat het schriftelijke interview wat ze vandaag al plaatsten op hun CBS-site in Birmingham, Alabama, wat een band met Natalee Holloway heeft.

Vreemd om je eigen foto voorop op hun homepagina te zien staan: En de kop is dat de film “about to premiere” is.

Dit is het artikel:

Birmingham, Ala (WIAT)  The fact is stranger than fiction tale of Natalee Holloway's disappearance on Aruba is about to hit the big screen in a fictional account by Dutch film maker Paul Ruven.

"Me and Mr. Jones on Natalee Island" will debut September 22 at the Utrecht Film Festival in The Netherlands.

CBS42.com: How has the ever changing real life drama (discovery of Stephany Flores’ body while you were filming on Aruba; the ongoing saga of bizarre tales coming out of the Castro Castro prison; the recent disappearance of yet another American on Aruba) affected your film project?

Paul Ruven: A COUPLE OF DAYS BEFORE SHOOTING THE NEWS ABOUT STEPHANY FLORES BROKE. I CHANGED THE SCRIPT THEN QUITE A BIT. AND DURING SHOOTING WE ADJUSTED THINGS BECAUSE OF THE NEWS UPDATES WE GOT. SO YES, IT AFFECTED THE SCRIPT ENORMOUSLY.

CBS42.com: Have you done any rewriting, reshooting, reediting in response?

IT WAS NERVE WRECKING. BECAUSE ARUBA WAS IN STRESS AGAIN BECAUSE IT FEARED ANOTHER BLOW BY JORAN, FEARING THE TOURISTS WOULD STAY AWAY, WHICH IS BAD FOR TOURIST-DEPENDENT ARUBA.

CBS42.com: Was there a point in the project where you stepped back and asked yourself….wow, what have I gotten into here?

Paul Ruven: YES, AT THE MOMENT I HEARD THAT JORAN ALLEGEDLY KILLED STEPHANY. BECAUSE IT CHANGED EVERYTHING. BUT THEN I REALISED IT ONLY STRENGTHENED THE VISION WE ALREADY HAD.

CBS42.com: What is the “message” of your film regarding the Holloway case and Aruban handling of it?

Paul Ruven: SEE THE MOVIE. WE TRIED TO GIVE ALL SIDES OF THE STORY INSIDE THE STORY OF THE MOVIE. SEE WWW.MEANDMRJONESTHEMOVIE.COM

CBS42.com: Is the Holloway family and their actions since 2005 part of the film?

Paul Ruven: NO. BUT I THINK MESSAGE-WISE THEY WILL AGREE WITH THE MOVIE

CBS42.com: Does the Robyn Gardner disappearance evoke even more interest in the story you’re telling…if only as contemporary backdrop?

Paul Ruven: IT IS BIZARRE. I CAN’T SAY MUCH BECAUSE WE DON’T KNOW MUCH

CBS42.com: What is the status of North American distribution? Theatres? DVD? Television? Other?

Paul Ruven: WE GOT SO MANY EMAILS FROM ALL OVER THE WORLD. WE HAVE  A “WORLDWIDE PREMIERE”. SO AFTER THE DUTCH PREMIERE ON SEPT 22 2011, FOR THE USA: IT WILL BE ON AMAZON USA , ITUNES USA AND HULA USA.

AT THE DUTCH PREMIERE THE WORLD FAMOUS BAND WITHIN TEMPTATION (JUST BACK FROM THEIR AMERICAN TOUR) WILL PERFORM THE TITLE SONG OF THE MOVIE “WHERE IS THE EDGE”.

KLIK HIER voor de link naar het artikel

donderdag 25 augustus 2011

MIJN FILM KRIJGT 1 MILJOEN BIOSCOOPBEZOEKERS – ACHTER DE SCHERMEN 11 – ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND

Nooit gedacht dat mijn film op 22 september voor 1 miljoen bioscoopbezoekers in premiere gaat.

Dat begon allemaal zo:

Kijk, zegt de distributeur na het zien van ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND:  je film is een cross over film.

Wat is dat precies, vraag ik.

Nou, dat is een film, waar ik een enorme hekel aan heb. Zakelijk gezien dan.

Hoezo? Vraag ik.

Nou kijk: Je hebt drie soorten films: Een arthouse-film, een rete-commercieele film, en een cross over film.

Okee, zeg ik: Een rete-commercieele film, die snap ik, maar zo is deze film niet opgezet, hoewel ik dagelijks mailtjes uit de hele wereld krijg van mensen, die de film willen zien vanwege het onderwerp.

Ja, zegt de distributeur: Maar je hebt nou ook geen arthouse-film gemaakt. Daarvoor is ie niet artistiek genoeg. Want een echte arthouse-film, die heeft bijvoorbeeld erg artistieke shots, en vooral een beetje een onduidelijk verhaal.

Ik zeg: Maar ik heb juist spannend verhaal en een liefdes verhaal, waarin je kunt meeleven. Een love story en een thriller door elkaar.

Ja, zegt de distributeur: Maar een echte arthouse-film is liefst wat verwarrend. Zodat je na afloop nog kunt napraten, wat nou eigenlijk de bedoeling was en hoe nou het einde eigenlijk zit.

Oh, zeg ik vragend. Waarom is dat?

Nou, zegt de distributeur: Omdat het merendeel van de art-house bezoekers vrouwen boven de 30 zijn, die een avondje gezellig uit willen met een vriendin, en vooraf cappuchino drinken en achteraf nog  wat rode wijn willen drinken.

Nou, zeg ik: Dat lijkt me een vooroordeel-

Nee, zegt de distributeur: Dat zijn de harde cijfers. In ons vak noemen we die vrouwen de “cappuchino’s” of de “rode wijntjes”. En die zijn van levensbelang voor de omzet voor de art-houses.

Maar de film NOTHING PERSONAL dan? Zeg ik.

Typische art house film met een vrouwen-wens! Het onduidelijke verhaal gaat over vrouw, die een nieuw leven begint in een mooi ver weg land. Echt een cappuchino-film.

Okee, zeg ik, wat is dan een cross over film?

Nou, zegt de distributeur: Jij hebt eigenlijk een artistieke commercieele film gemaakt. En het probleem is: Voor een arthouse is ie te commercieel. Die wil hem niet. Want het is een spannend, helder te volgen verhaal met een verrassend, maar duidelijk einde.

Maar… hij is te artistiek voor een commercieele film. Dus Pathe wil hem ook niet. Dus het enige wat ik kan doen is heel veel marketing-geld er tegen aan gooien om de film “neer te zetten” en dan moet ie wel lang blijven “staan”. Maar dat is een groot financieel risico voor mij.

Ik zeg: Maar wacht even, dus je kunt geen cross over film maken?  Je moet in Nederland een enorme art-film maken?

Ja, zegt de distributeur: Want ook al komt er niemand, dan krijgt het art-house toch subsidie om hem door te laten draaien. Ook al komt er geen kip, verdient het art-house toch subsidie-geld.

Of je moet een commercieele film maken? Vraag ik.

Ja, zegt de distributeur. Een paar jaar geleden zaten daar nog “tussenfilms” tussen, maar dat is helemaal weg. En de DVD-markt is ook verdwenen.

Wat nu? Zeg ik tegen de distributeur.

Nou, zegt hij, je boft. Jouw film wordt uniek. Jij bent dadelijk de allereerste van een nieuw tijdperk.  

Oh?

Ja, zo gaan straks alle cross over films. En ook alle art-films, let op mijn woorden.

Wat dan?

Als jouw film straks op 22 september op het Filmfestival  in de Utrechtse Schouwburg in premiere gaat, dan gaat hij niet even later in maar 10 copieen voor een handjevol bioscoop-bezoekers draaien.

Wat dan?

Jouw film gaat die avond in premiere voor meer dan 1 miljoen mensen.

He?

Meer dan 1 miljoen mensen kunnen op die avond je film zien.  Voor goedkoper dan een bioscoopkaartje. In hun thuisbioscoop. Want je film gaat die avond in premiere op Ziggo, UPC en noem maar op.

Meer dan 1 miljoen mensen?

Ja, en de film is niet na 1 week of een paar weken uitgedraaid. Want hij blijft te zien. Je kunt nog maanden een “kaartje” kopen, op elk moment van de dag. 

Wauw, zeg ik: Meer dan 1 miljoen mensen kunnen dus een “kaartje” van de film kopen, meteen al op de premiere-avond?

Ik zeg: Ik ben blij. Maar het is wel raar: De film gaat dus niet in de bios?

Jawel, zegt de distributeur: Op filmfestivals. Net als alle andere art-films. Daar heeft hij toch al een prijs gewonnen?

Ja, zeg ik, En er komt geloof ik nog een prijs aan.

Zie je, zegt de distributeur. En hij zal er vast nog meer winnen. Maar veel belangrijker is dat enorm veel meer mensen de film kunnen zien dan ooit mogelijk was. 100.000 keer meer mensen als hij een arthouse-film was in gemiddeld 10 copieen.

Best raar, zeg ik.

Tja, zegt de distributeur: Iets nieuws is altijd raar. Maar wen er maar aan. Want dit is de toekomst. Alle “kleinere” films van alle Nederlandse arthouse regisseurs gaan straks ook op Video On Demand. En dat is goed: Want zo krijgen ze een kans op een miljoenenpubliek.

Ik twijfel: Want het is nieuw, en dus wennen. Heb ik niet liever toch een (hele) kleine release, zoals dezelfde soort Nederlands artistieke intendant Filmfondsfilms die me voorgingen? Die mogelijkheid is er.

Maar ik ben ook altijd in voor iets nieuws, voor een avontuur. Daarom maak ik films: Voor het verhaal, maar ook voor het avontuur, om nieuwe grenzen op te zoeken. Al mijn films zijn anders, altijd ben ik op zoek naar nieuwe grenzen. Dus... 

Ik zeg -na lang geaarzeld te hebben en te kijken of ik toch niet liever een hele kleine release kon krijgen, wat ook kon bij de distributeur-: Okee dan. Dan ook niet zeiken met een klein releaseje. We gaan er voor. Maar dan moeten we er wel een top premiere van maken.

Ja, zegt de distributeur: In de Utrechtse Schouwburg met een uniek live optreden van Within Temptation, die net op even in Nederland is van hun wereldtournee, met de titelsong en nog veel meer. Dat is nog nooit gebeurd.

Ik zeg: Ja! En dan maken we het een enorm feest, door de helft van de premiere kaartjes gewoon voor onder een tientje voor iedereen vrij te maken.  Zodat iedereen deze unieke premiere kan meemaken…

Dat was het gesprek tussen de distributeur en mij, wat een samengesteld gesprek is van meerdere gesprekken natuurlijk. 


Ik ben er nog niet aan gewend dat mijn film niet een gewoon roulement krijgt. Maar ik ben wel enorm blij dat de film direct voor ruim 1 miljoen thuisbioscoopbezoekers te zien is, als ze een kaartje willen kopen.


1 miljoen? Nee, veel meer...

Want tegelijkertijd gaat de film op iTunes USA en Amazon USA in premiere. Met een bereik van 80 miljoen potentieele thuis-bioscoop-bezoekers…

Ja, dat duizelt… 80 miljoen potentieele thuisbioscoop-bezoekers. Plus die 1 miljoen in Nederland.

We gaan er een geweldige premiere van maken. Komt u ook?

maandag 22 augustus 2011

DE SMERIGE JOURNALIST – ACHTER DE SCHERMEN 10 – ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND


Hoe smerig moet je als journalist durven te zijn om je doel te bereiken?

Daar moesten we aan denken, toen we deze foto zagen.



Net na Natalee’s verdwijning verscheen er ineens een kruis op het strand, op de plek waar Natalee haar laatste momenten met Joran doorgebracht zou hebben. Heel emotioneel en indrukwekkend was dat kruis.

Dat kruis werd weggehaald.

Maar niet lang daarna stond het kruis er weer.

Het Natalee-kruis werd weer weggehaald.  Kwam weer terug. Werd weer weggehaald.

Waarschijnlijk door Arubanen, die bang waren voor minder toerisme.

Ik moest denken aan jaren geleden. Toen moest ik als eerste jaars een “band dia”-opdracht voor de Filmacademie maken. Ik piekerde waar over…

Toen hoorde ik op de radio dat het lijk van de gekidnapte Albert Heijn-broer net was gevonden, in bossen bij Arnhem.

Wij gingen er meteen heen. We haastten ons door de bossen. We moesten uiteindelijk door een smal paadje in een geul en hoorden toen zachte stemmen achter een heuvel.

We hielden in. En we zagen dat het paadje uitkwam in een grote open plek, omringd door heuvels.

We zagen dat twee mensen iets geheimzinnigs aan het doen waren. Ze braken twee lange takken af. De een keek naar de zon, en de ander knoopte met een touw de twee takken tot een kruis.

Vervolgens begonnen ze een kuil voor dat kruis te graven, in een voor het licht gunstige plek. Nu begrepen we dat die ene een fotograaf was.

Toen ontdekten ze ons. Ze keken ons betrapt aan. Maar toen ontspanden ze zich. Ze zagen onze fototoestellen, en concludeerden dat wij ook fotojournalisten waren.

Ze vroegen ons snel met die kuil voor het kruis te helpen graven, want dadelijk zouden ramptoeristen na hun werk komen kijken naar het kruis van Gerrit-Jan Heijn.

Snel! Het licht stond net nog prachtig voor hun voorpagina-foto’s van de ochtendkrant van morgen.

Wij begrepen het niet helemaal. Maar toen legden ze ons uit, dat dit helemaal niet de plek van het lijk was. Die was terug in dat smalle paadje. Maar ja, daar kon je geen mooie kranten-foto schieten.

“Smerig”, sisten we: “Zo vervals je het ware verhaal.”

Nee, zeiden ze geirriteerd, toen ze ontdekten dat we Filmacademie-studentjes waren: De mensen willen niet het ware verhaal. De mensen willen emotie. Tranen. Huilende mensen.

Ja maar-

Nee. Er is iemand dood. Dus we willen rouw. Een moeder die huilt. Dat willen we zien.  De mensen willen best wel waarheid, maar vooral emotie.

Wij hadden geen zin meer om te fotograferen, en liepen weg.

Toch moesten we er nog vaak aan denken. Want in scenario’s probeer je ook altijd het beste verhaal met de meeste emotie te vertellen. En liefst met het mooiste licht…

We moesten er ook aan denken als we Peter R de Vries het weer eens voor Natalee’s moeder zagen opnemen. Emotie. Tranen. Een moeder die huilt. Dat willen de mensen zien…?

Deze foto… zou hij echt zijn, of in scene gezet voor emotie?

ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND gaat over een journalist, die precies vijf jaar na de verdwijning van Natalee probeert een doorbraak te forceren.

Zijn tegenstander is Joran.

Die speelt het smerig.

Hoe smerig moet de journalist het spelen om zijn doel te bereiken?   

    

zondag 21 augustus 2011

WIE GAAT JORAN SPELEN? - ACHTER DE SCHERMEN 9 - ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND


Wie gaat Joran van der Sloot in de film spelen?

Daar piekerden we lange tijd over: Neem je een acteur met film-ervaring? Of neem je iemand, die helemaal geschikt voor de rol is?

Tygo Gernandt: Had geen enkele film-acteer-ervaring, toen hij zijn eerste film-hoofdrol speelde in NAAR DE KLOTE.

Robert de Hoog: Had nooit eerder een film-hoofdrol gehad, speelde die in SKIN, en won een Gouden Kalf en een Emmy-nominatie.

Kim van Kooten, Angela Schijf, Theo Maassen, Linda de Mol

Jack Wouterse, Egbert Jan Weeber, Martijn Lakemeier

Johnny de Mol, Antonie Kamerling, Maryam Hassouni

Eva van de Wijdeven, Michiel Romeijn, Thom Hoffman

Mohammed Chaara, Melody Klaver, Rifka Lodeizen

Caro Lenssen, Michiel Huisman, Nadja HĂĽpscher.

En dat gaat nog een tijdje door: Allemaal mensen zonder film-acteer-ervaring of toneelschool, toen ze hun eerste film-hoofdrol speelden.

En een flink aantal won er een Gouden Kalf mee.

Yorick van Wageningen is ook zo’n voorbeeld. Speelt inmiddels met acteurs als Daniel Graig en Keanu Reeves onder regisseurs als David Fincher (SEVEN) en Terence Malick (THE TREE OF LIFE).

Dat bewijst dat iemand, die geen film-hoofdrol-ervaring heeft, niet per se ongeschikt is.

Terug naar een ervaren acteur: Het nadeel is dat ie niet op Joran lijkt. Dus moet het publiek een tijd in de film wennen en leren “geloven” dat deze acteur Joran moet voorstellen.

Het voordeel van iemand, die sprekend op Joran lijkt, is dat iedereen meteen ziet dat hij het is, iedereen gelooft het. En daardoor zit je meteen in het verhaal.

Maar waar vind je zo iemand? 

Heel simpel: Via de email. Tussen al die (voornamelijk Amerikaanse) dreig-emails (“Blijf van onze Natalee af”) meldde iemand zich spontaan aan:

 “Hoi, ik hoor dat u een film gaat maken over Joran van der Sloot. En mensen zeggen dat ik op hem lijk”. Bijgevoegd was een zelfgemaakte foto.



Inderdaad, deze gast lijkt best veel op Joran.

We vroegen ons meteen af, of zijn leven is veranderd, sinds Joran wereldnieuws werd.

Want daar zit een film in… Iemand wiens leven steeds vervelender wordt doordat hij op Joran van der Sloot lijkt. Hij kan het niet uitbuiten, zoals lookalikes van Michael Jackson of Johnny Depp. Wat gaat hij doen?

Uiteindelijk veranderde alles weer. Omdat de Natalee-Joran-zaak een “levende” zaak is. En omdat er daardoor steeds weer nieuwe dingen gebeurde.  Waardoor we steeds weer nieuwe scenario’s moesten schrijven.

De rol van Joran van der Sloot in de film is nu heel anders. En dat heeft hij zelf gedaan.

Want net voordat we wilden gaan draaien, werd hij wereldnieuws door Stefanie Flores in Peru.

En dat veranderde het hele verhaal weer. Zodat we ter plekke met de Blackberry in de hand het binnenstromende nieuws moesten verwerken, terwijl we aan het filmen gingen…





vrijdag 19 augustus 2011

HOE DRAAI JE ONGEZIEN EEN SPEELFILM – ACHTER DE SCHERMEN 8 – ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND

Hoe draai je ongezien een speelfilm?

Dat was het grote probleem: We moesten “undercover” een speelfilm draaien, dus we konden niet met een grote crew op Aruba draaien.

Eigenlijk moesten we een zo klein mogelijke crew hebben. Die zich onopvallend als toeristen kon bewegen. En zo mogelijk razendsnel wegrijden, als we ergens ontdekt zouden worden.

Maar hoe doe je dat?  Een speelfilm zonder licht draaien? Ja, dat moest eigenlijk wel. 

Cameraman Joost van Herwijnen had gelukkig een oplossing, dankzij een nieuwe unieke camera, waarvan er toen maar 1 in Europa was:

Joost legt het uit, een beetje technisch verhaal, maar interessant omdat het zoveel voordelen heeft:

“De camera waar we op draaiden is een Sony SRW-9000. Hij was zo handig om verschillende redenen:
Een groot dynamisch bereik (= belichtingsspeelruimte), waardoor we onder de felle Arubaanse zon toch met weinig middelen de acteurs (vooral Hanna) er goed uit konden laten zien.

Normaliter heb je dan grote lampen en/of reflectieschermen nodig. We hebben qua licht alleen een ledlight, een bouwlamp en een gaslamp gebruikt. Dit was geweldig, omdat hoofd licht Emile Groenewoud daardoor ook andere taken op zich kon nemen. 

Omdat de camera op tapes (HDCAM SR) draait kon ik zorgeloos draaien zonder data-assistent omdat je geen data hoeft te kopiëren zoals bij de andere high-end camera's.

En omdat we op die tapes draaien hadden we de laagst mogelijke compressie, waardoor we in de nabewerking veel ruimte (mogelijkheden) hadden met de kleurcorrectie.

De camera had het vaak wel warm - hij gaf af & toe een waarschuwing - maar bleef gewoon werken. Zelfs op het heetst van de dag zonder schaduw.

Doordat de camera (toen nog) een 16mm chip had, kon ik met Ă©Ă©n zoomlens volstaan en kon ik de focus zelf doen. Daardoor konden we snel werken. Nu heeft de camera inmiddels een 35mm chip.

De camera is wel erg zwaar en groot, denkend aan de vliegtuigshots waar ik net geklemd tussen plafond en raam door een kiertje kon filmen.

Alle spullen pasten in Ă©Ă©n auto en we hadden een piepkleine crew waardoor we snel klaar stonden om te draaien.

Camalot was zo vriendelijk voor een spotprijs de set beschikbaar te stellen, ook als test om te kijken wat de camera aan kan”.

En zo konden we dus filmen met een mini-crew, die soms meer een SWAT-team was.

Maar toen we op Aruba kwamen, bleek er een grote verrassing, waar we totaal niet opgerekend hadden.


Hieronder op de foto's van de camera acteur Robert de Hoog, die ook meehielp...





woensdag 17 augustus 2011

REGISSEUR IN MUIZENVAL – ACHTER DE SCHERMEN 7 – ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND

Een regisseur is iemand, die 3 procent van zijn tijd regisseert, en de overige 97 procent tegen iedereen zeurt, hoe slecht hij begrepen en gewaardeerd wordt.

Zo omschreef een oude, ervaren cameraman me ooit de gemiddelde Nederlandse regisseur. Hij vertelde ook dat alleen Nederland de functie van regie-assistent bij film kent:

“Nergens in de wereld bestaat die functie. In Nederland is hij speciaal uitgevonden voor regisseurs, zodat ze tegen iemand kunnen zeuren dat maar niemand ziet hoe geniaal ze zijn”.

Toen ik dat hoorde, dacht ik: Wat cynisch. Maar hij gaf me vele voorbeelden. En toen besloot ik zo nooit te worden. Of althans het te proberen.

Want het is niet makkelijk. Een collega-regisseur vroeg me ooit: Wat is het verschil tussen jezelf martelen door je vingers in een muizenval te stoppen en je film gefinancierd krijgen?

Dat was ook erg cynisch. Zo wilde ik ook nooit worden. Mijn standpunt tegenover fondsen en omroepen is: Wil je de film? Prima. Wil je hem niet? Even goede vrienden. Punt uit.

Ik geloof niet in proberen iemand een film op te dringen door te zeuren, schreeuwen, huilen, dreigen, protesteren, zoals sommige collega’s doen. Wat mij betreft mogen ze dat. Ik vind alleen: Als iemand je film niet wil, dan moet je dat respecteren, punt uit.

Toch was dat moeilijk bij deze film. Want het begon zo goed:

De artistiek intendant van het Filmfonds, Jan Eilander, was meteen enthousiast. En ook de Netmanager van Nederland 2, die toen over drama ging, en “boven” de omroepen stond.

Die beloofde te zorgen dat hij samen met een omroep de film zou nemen. Hij benaderde omroep X. 

Maar die reageerde boos: Omroep X liet zich niet de wet voorschrijven door de Netmanager. Dus die wilde de film juist niet.

De Netmanager ging naar omroep Y. Hetzelfde verhaal. Omdat de Netmanager het zag zitten, zagen zij het juist niet zitten.

Jammer, want het waren allebei de meest geschikte omroepen, en samen met de (financiele) steun van de Netmanager waren we anders een heel eind.

Toen moesten we langs andere publieke omroepen, die bij voorbaat minder geschikt waren, omdat ze andere uitgangspunten voor drama hadden.

Bovendien kunnen zo’n 12 omroepen maar 18 films per jaar steunen. Dus anderhalve film per omroep per jaar. En die waren meestal al vergeven aan de vertrouwde regisseurs.

Eigenlijk was het een onbegonnen weg, die ook nog eens lang duurt, omdat je naar slechts Ă©Ă©n omroep tegelijk stuurt. Dus telkens moet je vaak een paar maanden op antwoord wachten.

Uiteindelijk hadden die andere omroepen een vriendelijk briefje geschreven, dat het niet bij hun profiel past. Ze verwezen ons naar omroep X en Y, die waren volgens hen erg geschikt.

Wat moesten we nu? De publieke omroepen wilden de film dus niet. De commercieelen dan?

SBS wilde praten. Ze vertelden dat ze “alles” van Joran wilden hebben. “Joran en Natalee zijn van ons”. 

Dat klonk goed. De programmabazin van SBS wilde serieus de film hebben, en daarbij ook de DVD-rechten en nog meer.

Maar… een tijdje later vertrok de programmabazin. En de nieuwe programmabaas vond drama veel te duur. Want “Oh oh Cherso” bijvoorbeeld kost maar 30.000 euro en scoort als een gek. Drama is enorm veel duurder en scoort veel minder...

Intussen hadden we een enthousiaste distributeur. Die wilde er veel geld in stoppen. Maar… een half jaar later kwam de distributeur daar ineens op terug.

Dus hadden we eerst wel en dan weer geen omroep en geen distributeur.  Op dat moment wilde ik graag mijn vingers in een muizenval stoppen.

Maar gelukkig gebeurde er iets -zoals steeds tijdens deze film- dat alles veranderde, waardoor alles weer anders werd...

maandag 15 augustus 2011

PETER R DE VRIES FUCKT OP – ACHTER DE SCHERMEN 6 – ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND


Hoe film je een speelfilm waar je niet mag filmen?

We discussierden lang met de artistiek intendant van het Filmfonds, Jan Eilander, over dingen als: Waar moet de film precies over gaan? Want er waren buiten Joran en Natalee zoveel interessante onderwerpen.

Bijvoorbeeld:  We hoorden tijdens onze research steeds maar dat er klassejustitie in Aruba zou zijn. Daarom hoefden Nederlanders uit “hogere regionen” zich nooit zorgen te maken dat ze een gevangenisstraf zouden krijgen.

Een direct gevolg hiervan was dat jonge Nederlanders als Joran zich op het eiland als onkwetsbare prinsen gedroegen. Want wat ze ook (fout) zouden doen, ze zouden altijd via die klassejustitie vrij komen.

Dat was iets wat we in de film wilden gebruiken. Maar daarvoor moesten we eerst het volgende probleem oplossen: Hoe filmen we die speelfilm op Aruba, waar we (dit onderwerp) niet mogen draaien?

In dit geval zou de vorm de inhoud bepalen. Oftewel de manier waarop we zouden draaien, zou grote consequenties hebben voor welk verhaal we konden vertellen.

Op gegeven moment hadden we het: THE BLAIR WITCH PROJECT.

Daar filmen de acteurs zichzelf op zoek naar de waarheid achter de Blair Witch. Net zoals in de film C’EST ARRIVE PRES DE CHEZ VOUS, waar een filmploegje een Belgische huurmoordenaar volgt. Twee opwindende films.

We hadden meteen een titel: POINT OF VIEW. Want we zouden de point of views zien van de acteurs, die op het eiland op zoek gingen naar de het mysterie achter de Natalee Holloway verdwijning.
Dat bepaalde meteen welk verhaal we gingen vertellen.

Namelijk dat van de leden van het filmploegje, dat stiekem op Aruba ging filmen. We vroegen ons meteen sterk af: Zou dat wel lukken? Want we wilden niet ineens met een onaffe film van het eiland gegooid worden.

Ik sprak met Chris Houtman, de geestelijke vader van de Nederlandse tv-series FINALS en CUT, waar ze ook dat procede gebruikten. Die zei dat het zeker ging lukken, zolang de acteurs consumenten-camera’s gebruikten, zodat ze eruit zagen als toeristen.

Deze manier zorgde wel voor een niet normale manier van filmen en je verhaal vertellen. Gelukkig hadden we wel enige ervaring opgedaan met onze film ENIGMA, die geheel door een meespelende “cameraman” is gefilmd als een soort documentaire.

En dat ging goed. Zo goed zelfs dat we de politie op ons dak kregen, omdat verontruste burgers dachten dat er echt een gewapende kidnap bezig was. Maar dat was acteur Jack Wouterse, die erg op dreef was met een (speelgoed)pistool op de Dam in Amsterdam.

Die film kreeg een Gouden Kalf-nominatie voor beste scenario. Wellicht hadden we het Kalf gewonnen, als we toen een spectaculairder einde hadden gehad. Gelukkig verzonnen we dat nu wel:

De acteurs zouden een geheime camera in de auto inbouwen om stiekem een bekentenis te filmen. Want het ging allemaal om die bekentenis.

Maar… Ineens werden we gebeld. Hadden we het al gehoord? Zondag op SBS…

Peter R de Vries fuckte dat allemaal op, met zijn briljante geheime camera’s, waarmee hij Joran’s “bekentenis” stiekem filmde.

Nou konden we dat niet meer gebruiken. We moesten weer opnieuw beginnen. Zoals zo vaak in de 5 jaar dat we met de film bezig waren.

Gelukkig kregen we ineens een opwindend maar gevaarlijk idee…

zaterdag 13 augustus 2011

JORAN’S VRIEND VERTELT SCHOKKEND – ACHTER DE SCHERMEN 5 – ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND

Op een dag kregen we ineens een email van een poker-vriend van Joran uit Manila en Macau. En daarna nog meer emails van deze zoon van een Duitse voetballer.

Deze Kay Bohnsack wilde graag zijn verhaal kwijt, en iedereen mocht het weten.

Dat kwam goed uit. Want we wisten eigenlijk maar weinig “echts” van Joran. Het meeste kwam via de media, en was gekleurd of vertroebeld.

Of het kwam bijvoorbeeld van Peter R de Vries, die duidelijk de zijde van de moeder van Natalee had gekozen, waardoor zijn beeld van Joran hoe dan ook gekleurd of bevooroordeeld kon zijn.

Deze Kay vertelde eerst  in zijn emails allerlei “wetenswaardigheden” over Joran, die wellicht iets over zijn karakter vertelden, maar waar we maar weinig aan hadden voor het scenario.

Zoals dat Joran altijd luid aankondigt dat hij gaat pissen of poepen, en na afloop tegen iedereen vertelt dat hij hoe heerlijk hij deze keer gepoept of gepist heeft.

Maar uiteindelijk vertelde deze Kay een opmerkelijke, nieuwe kant over Joran’s woede, wat volgens hem de doodsoorzaak van Natalee is…

Ik geef het eerst in zijn Duits weer. Onderaan staat de Google vertaling in het Nederlands.

hallo paul,

mein name ist kay bohnsack, ich habe joran hier in manila im november 2008 kennengelernt.

joran ist wirklich wie dr. jeckyll and mr. hyde.  seine mutter hat vollkommen recht, wenn sie sagt, joran ist kein monster.

ich kann mich nicht erinnern, jemals jemanden getroffen zu haben der mir sofort so sympatisch war wie joran.

genauso recht haben die leute, die ueber ihn sagen, dass er ein pathologischer luegner und ein psychopath ist.

er ezaehlte mir er dass er 2005 jahren ein maedchen im casino kennengelernt hatte. sie sex am strand hatten und das maedchen verschwunden sei.

als joran mir die geschichte erzaehlte konnte ich nicht das geringste schuldgefuehl bei ihm wahrnehmen.

ich sagte ihm, er muss ja verrueckt geworden sein, da er nicht wusste was mit dem maedchen passiert ist.
er schaute mich voellig ueberrascht und antwortete ein paar sekunden spaeter: ja, natuerlich.

im august 2009, in macau, hab ich miterlebt was passiert, wenn er in wut geraet. er verliert voellig die kontrolle und weiss nicht was er tut.

eines abends haben wir im hotelzimmer getrunken. wir spielten online poker. er liess mich sogar alleine mit seinem geld spielen.

erst gewann ich ein bisschen. dann verlor ich ziemlich schnell 200 euro.

als er das mitbekam, rastete er voellig aus. er riss mir sein laptop aus der hand und schlug es zusammen und wurf es weg.

er war so wuetend, er konnte kaum sprechen.  joran war wie ein kleinkind, unfaehig seine wut oder seinen aerger angemessen auszudruecken.

beim versuch dies zu tun, kennt er keine verhaeltnissmaessigkeit und verliert jegliches gefuehl fuer die realitaet.

joran hat auch ein problem mit frauen. er erzaehlt, fast bei jeder gelegenheit, das was frauen betrifft sehr "anal focused" sei.  wenn frauen sich wie huren verhalten: das hat etwas schmutziges und ist abstossend fuer ihn.

Dan vertelt Kay dat Joran op een dag over “een Zweeds meisje uit Laos”  begon te vertellen. Ze waren aan het vrijen, en ineens noemde zij hem in het liefdesspel “bitch”. 


BITCH! Daar kon Joran maar niet over uit. Dat een meisje hem “bitch” noemde…

Kay weet zeker dat Joran het helemaal niet over “een Zweeds meisje uit Laos” had, maar eigenlijk over Natalee op het strand op die avond.

En dat Natalee toen Joran “bitch” genoemd heeft, en dat dat heel goed de trigger geweest kan zijn, die Joran’s ongecontroleerde woede deed afschieten

Het contact tussen Kay en Joran eindigt zo:

eines morgens war joran dann ausgecheckt. mit meinem koffer und meinen ganzen sachen.

ich habe keinen zweifel, das joran, natalee holloway getoetet hat.

ich denke,  er hat in einem wutanfall getoetet, in dem er voellig die kontrolle ueber sich verliert und  nicht weiss was er tut. er ist nicht faehig irgendwelche schuldgefuehle zu empfinden oder zu zeigen.

mit freundlichen gruessen
kay bohnsack M.L.E

Heeft deze Kay gelijk met zijn analyse van Joran? 

We zouden snel meer opmerkelijke dingen horen. Allemaal waar.  Maar waarvan sommige bijna te ongeloofwaardig waren om in een scenario geloofwaardig te krijgen...

Hier volgt de Google vertaling naar het Nederlands:

hallo paul,

mijn naam is Kay Bohnsack, Joran heb ik hier ontmoet in Manilla in november 2008.

Joran is echt zoals Dr. Jeckyll en Mr. hyde. Zijn moeder heeft helemaal gelijk als ze zegt dat Joran niet een monster is.

Ik kan me niet herinneren ooit te hebben ontmoet iemand die meteen zo sympathiek was voor mij was als Joran.

gelijk hebben dezelfde mensen die zeggen over hem, dat hij een pathologische leugenaar en een psychopaat.

Hij vertelde me dat hij een meisje ontmoet jaar in 2005 in het casino. ze hadden seks op het strand en het meisje was verdwenen.

toen Joran mij het verhaal vertelde kon ik niet waarnemen van de geringste schuldgevoel voor haar.

Ik vertelde hem dat hij gek moest zijn geworden, omdat hij niet wist wat er gebeurt met het meisje.
Hij keek me verbaasd aan en antwoordde een paar seconden later: ja, natuurlijk.

In augustus 2009, in Macau, ben ik getuige geweest van wat er gebeurt als hij in woede verandert. Hij verliest alle controle en weet niet wat hij doet.

een avond hebben we gedronken in de hotelkamer. we waren het spelen van online poker. Hij heeft zelfs laat me spelen met zijn eigen geld.

Ik won een beetje. Ik verloor vrij snel € 200. hij flipte helemaal uit. Hij trok zijn laptop uit mijn hand en sloeg het dicht en gooide het weg.

Hij was zo boos dat hij nauwelijks kon spreken. Joran was als een klein kind, niet in staat zijn woede uiten of zijn woede te beteugelen.

wanneer hij dit probeert te doen, verliest hij alle gevoel voor de werkelijkheid.

Joran heeft ook een probleem met vrouwen. Hij vertelt, bijna bij elke gelegenheid, dat hij wat vrouwen betreft  "anaal gericht" is. als vrouwen gedragen zich als hoeren: dat heeft iets vies en weerzinwekkend voor hem.

Dan vertelt Kay dat Joran op een dag over “een Zweeds meisje uit Laos”  begon te vertellen. Ze waren aan het vrijen, en ineens noemde zij hem in het liefdesspel “bitch”. Daar kon Joran maar niet over uit. Dat een meisje hem “bitch” noemde…

Kay weet zeker dat Joran het helemaal niet over “een Zweeds meisje uit Laos” had, maar eigenlijk over Natalee op het strand op die avond.

En dat Natalee toen Joran “bitch” genoemd heeft, en dat dat heel goed de trigger geweest kan zijn, die Joran’s ongecontroleerde woede deed afschieten…
Het contact tussen Kay en Joran eindigt zo:

Op een ochtend werd Joran wordt uitgecheckt. met mijn koffer en al mijn spullen.

Ik twijfel er niet aan dat Joran, Natalee Holloway werd gedood. 

Ik denk dat hij heeft gedood in een vlaag van woede, waarin hij volledig de controle verliest over zichzelf en weet niet wat hij doet. hij is niet in staat om alle schuldgevoelens of show te voelen.

Met vriendelijke groeten

Kay Bohnsack M.L.E


Heeft deze Kay gelijk met zijn analyse van Joran? 

We zouden snel meer opmerkelijke dingen horen. Allemaal waar.  Maar waarvan sommige bijna te ongeloofwaardig waren om in een scenario geloofwaardig te krijgen...



vrijdag 12 augustus 2011

SEX AFGELUISTERD DOOR FILMFONDS - ACHTER DE SCHERMEN 4 - ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND

Wat verbergt Joran nou echt achter die mist van leugens en waarheid?

Daarover hadden we veel gesprekken met de artistiek intendant van het Filmfonds, Jan Eilander.  Al vanaf het begin was Jan enthousiast over het projekt, en met hem ontwikkelden we het scenario en uiteindelijk de film.

Dat was niet makkelijk. Want telkens als we een uitgangspunt hadden uitgekozen, gebeurde er weer iets, wat alles op zijn kop zette. Bijvoorbeeld die uitzending van Peter R de Vries over Joran en Patrick van der Eem in de Range Rover.

Een paar weken na die uitzending was Jan Eilander in Nijmegen voor een filmdiscussie. Na afloop checkte hij in in zijn hotel. En toen hoorde hij de opvallende stem van de man met het lachebekjes-litteken…

Jan loerde stiekem opzij… Patrick van der Eem

Meteen dacht hij: Dit is mijn kans om meer te weten te komen over wat Joran’s karakter.

Maar hij zag dat Patrick niet alleen was. En dat Patrick helemaal geen zin had om te praten. Want Patrick was daar met een hoer.

Patrick betaalde met een pak cash en ging naar boven. Jammer, dacht Jan. Maar wat bleek: Zijn kamer lag direct naast die van Patrick met die hoer. En dat kon hij horen ook.

Jan zat in dubio: Zou hij proberen af te luisteren? Of niet? Hij hoorde dat Patrick nu praatte of belde…

Afluisteren? Jan privĂ© zou het nooit doen, maar als artistiek intendant van het Filmfonds, dat een scenario over Joran ontwikkelt… Alles voor de kunst! Wie weet hoorde hij iets, dat essentieel voor het scenario zou blijken…

Jan ging naar de muur. Hij luisterde…. Hij hoorde… hij kon het verdomme niet goed verstaan… Ja!... Nu hoorde hij weer iets… Het klonk als:

Wat Jan me vertelde, deed me denken aan de dichter Johnny de Selfkicker, die ooit langs een hoerenraam kwam, en de hoer binnen tegen een klant hoorde zeggen:

“Kom toch klaar, klootzak… kom toch klaar, klootzak”. 

En dat inspireerde Johnny tot een beroemd gedicht met slechts die ene zin steeds herhaald.

Jan hoorde louter gefrustreerde sex die avond.

Zo kwamen we niets nieuws over Joran te weten. Jammer, omdat Patrick Joran zo van dichtbij had meegemaakt.

Een tijdje later kreeg ik een email van een Duitse pokerspeler. Hij had gehoord dat we een film over Joran wilden maken. Nou dat kwam goed uit, want hij beweerde dat hij Joran kende zoals niemand hem kende.

En hij wilde alles over Joran vertellen…

dinsdag 9 augustus 2011

DE OVERVAL - ACHTER DE SCHERMEN 3 - ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND

Waar verdween Natalee op die mysterieuse 30 mei 2005?

Voor zover we weten: Het strandje, waar Joran haar heen bracht om te vrijen. Daar wilden we heen voor onze research.

Maar dat werd sterk afgeraden: “Dan verraad je meteen dat je media bent. En dan ben je de lul.” Belachelijk vonden we het. We gingen toch. Met tegenzin toch maar undercover, als slenterende strandwandelaars.

Het strandje lag vol sigarettepeuken, lege blikjes en condooms. Volgens een ingewijde was het een bekende afwerkplek voor Arubaanse jongens, die dronken (gevoerde) Amerikaanse toeristes op hun laatste avond hierheen meevoeren voor “a quick fuck”.

Deed Joran dat met Natalee? Het gebeurde in ieder geval nog steeds dus op die plek…

We voelden meteen dat we in de gaten werden gehouden. Arubaanse vissers volgden ons argwanend, agressieve ogen. We liepen maar snel door. We waren absoluut niet gewenst op Natalee’s laatste plek.

Jaren later wilden we op die plek een essentieele scene uit de film opnemen: Precies 5 jaar na haar verdwijning, op 30 mei 2010.

Dan zou film en werkelijkheid samenkomen: als acteur Robert de Hoog als undercover journalist op die plek zou zeggen: “Ik sta nu op de plek, waar precies 5 jaar geleden Natalee verdween, en ik vind dat we nu echt iets moeten doen aan die leugens van Joran, al was het maar uit respect voor de nabestaanden van Natalee.”

Maar op die plek filmen was echt onmogelijk. Misschien zouden we heel snel een shotje kunnen draaien, maar dan liepen we het risico dat we met zijn allen met een onaffe film het eiland afgegooid zou worden.

Maar zonder die scene op die bijzondere plek hadden we geen film…

Twee weken later kregen we onverwacht een kleine kans. Dankzij het Nederlands elftal, dat op 14 juni de WK-wedstrijd tegen Denemarken speelde. Zou iedereen voetbal kijken en het strand leeg zijn?

Om 7 uur ’s ochtends Arubaanse tijd op die 14 de juni vertrokken we bijna zwijgend van onze basis. Onze Arubaanse crew hielden we op afstand. We reden over het eiland alsof we een stel overvallers waren. Terwijl de Arubanen onderweg voetbal keken, kwamen we met kloppend hart steeds dichter bij de beroemde/beruchte strand.

Het strandje was… 

leeg.

Zo konden we alsnog de cruciale scene draaien op de plek, waar er tussen Joran en Natalee iets gebeurde, waardoor ze spoorloos verdween.

Het was vreselijk spannend, emotioneel, maar tegelijk ook erg triest en naar. Zulke momenten zouden we nog veel krijgen…