Een regisseur is iemand, die 3 procent van zijn tijd regisseert, en de overige 97 procent tegen iedereen zeurt, hoe slecht hij begrepen en gewaardeerd wordt.
Zo omschreef een oude, ervaren cameraman me ooit de gemiddelde Nederlandse regisseur. Hij vertelde ook dat alleen Nederland de functie van regie-assistent bij film kent:
“Nergens in de wereld bestaat die functie. In Nederland is hij speciaal uitgevonden voor regisseurs, zodat ze tegen iemand kunnen zeuren dat maar niemand ziet hoe geniaal ze zijn”.
Toen ik dat hoorde, dacht ik: Wat cynisch. Maar hij gaf me vele voorbeelden. En toen besloot ik zo nooit te worden. Of althans het te proberen.
Want het is niet makkelijk. Een collega-regisseur vroeg me ooit: Wat is het verschil tussen jezelf martelen door je vingers in een muizenval te stoppen en je film gefinancierd krijgen?
Dat was ook erg cynisch. Zo wilde ik ook nooit worden. Mijn standpunt tegenover fondsen en omroepen is: Wil je de film? Prima. Wil je hem niet? Even goede vrienden. Punt uit.
Ik geloof niet in proberen iemand een film op te dringen door te zeuren, schreeuwen, huilen, dreigen, protesteren, zoals sommige collega’s doen. Wat mij betreft mogen ze dat. Ik vind alleen: Als iemand je film niet wil, dan moet je dat respecteren, punt uit.
Toch was dat moeilijk bij deze film. Want het begon zo goed:
De artistiek intendant van het Filmfonds, Jan Eilander, was meteen enthousiast. En ook de Netmanager van Nederland 2, die toen over drama ging, en “boven” de omroepen stond.
Die beloofde te zorgen dat hij samen met een omroep de film zou nemen. Hij benaderde omroep X.
Maar die reageerde boos: Omroep X liet zich niet de wet voorschrijven door de Netmanager. Dus die wilde de film juist niet.
De Netmanager ging naar omroep Y. Hetzelfde verhaal. Omdat de Netmanager het zag zitten, zagen zij het juist niet zitten.
Jammer, want het waren allebei de meest geschikte omroepen, en samen met de (financiele) steun van de Netmanager waren we anders een heel eind.
Toen moesten we langs andere publieke omroepen, die bij voorbaat minder geschikt waren, omdat ze andere uitgangspunten voor drama hadden.
Bovendien kunnen zo’n 12 omroepen maar 18 films per jaar steunen. Dus anderhalve film per omroep per jaar. En die waren meestal al vergeven aan de vertrouwde regisseurs.
Eigenlijk was het een onbegonnen weg, die ook nog eens lang duurt, omdat je naar slechts één omroep tegelijk stuurt. Dus telkens moet je vaak een paar maanden op antwoord wachten.
Uiteindelijk hadden die andere omroepen een vriendelijk briefje geschreven, dat het niet bij hun profiel past. Ze verwezen ons naar omroep X en Y, die waren volgens hen erg geschikt.
Wat moesten we nu? De publieke omroepen wilden de film dus niet. De commercieelen dan?
SBS wilde praten. Ze vertelden dat ze “alles” van Joran wilden hebben. “Joran en Natalee zijn van ons”.
Dat klonk goed. De programmabazin van SBS wilde serieus de film hebben, en daarbij ook de DVD-rechten en nog meer.
Maar… een tijdje later vertrok de programmabazin. En de nieuwe programmabaas vond drama veel te duur. Want “Oh oh Cherso” bijvoorbeeld kost maar 30.000 euro en scoort als een gek. Drama is enorm veel duurder en scoort veel minder...
Intussen hadden we een enthousiaste distributeur. Die wilde er veel geld in stoppen. Maar… een half jaar later kwam de distributeur daar ineens op terug.
Dus hadden we eerst wel en dan weer geen omroep en geen distributeur. Op dat moment wilde ik graag mijn vingers in een muizenval stoppen.
Maar gelukkig gebeurde er iets -zoals steeds tijdens deze film- dat alles veranderde, waardoor alles weer anders werd...
