Waar verdween Natalee op die mysterieuse 30 mei 2005?
Voor zover we weten: Het strandje, waar Joran haar heen bracht om te vrijen. Daar wilden we heen voor onze research.
Maar dat werd sterk afgeraden: “Dan verraad je meteen dat je media bent. En dan ben je de lul.” Belachelijk vonden we het. We gingen toch. Met tegenzin toch maar undercover, als slenterende strandwandelaars.
Het strandje lag vol sigarettepeuken, lege blikjes en condooms. Volgens een ingewijde was het een bekende afwerkplek voor Arubaanse jongens, die dronken (gevoerde) Amerikaanse toeristes op hun laatste avond hierheen meevoeren voor “a quick fuck”.
Deed Joran dat met Natalee? Het gebeurde in ieder geval nog steeds dus op die plek…
We voelden meteen dat we in de gaten werden gehouden. Arubaanse vissers volgden ons argwanend, agressieve ogen. We liepen maar snel door. We waren absoluut niet gewenst op Natalee’s laatste plek.
Jaren later wilden we op die plek een essentieele scene uit de film opnemen: Precies 5 jaar na haar verdwijning, op 30 mei 2010.
Dan zou film en werkelijkheid samenkomen: als acteur Robert de Hoog als undercover journalist op die plek zou zeggen: “Ik sta nu op de plek, waar precies 5 jaar geleden Natalee verdween, en ik vind dat we nu echt iets moeten doen aan die leugens van Joran, al was het maar uit respect voor de nabestaanden van Natalee.”
Maar op die plek filmen was echt onmogelijk. Misschien zouden we heel snel een shotje kunnen draaien, maar dan liepen we het risico dat we met zijn allen met een onaffe film het eiland afgegooid zou worden.
Maar zonder die scene op die bijzondere plek hadden we geen film…
Twee weken later kregen we onverwacht een kleine kans. Dankzij het Nederlands elftal, dat op 14 juni de WK-wedstrijd tegen Denemarken speelde. Zou iedereen voetbal kijken en het strand leeg zijn?
Om 7 uur ’s ochtends Arubaanse tijd op die 14 de juni vertrokken we bijna zwijgend van onze basis. Onze Arubaanse crew hielden we op afstand. We reden over het eiland alsof we een stel overvallers waren. Terwijl de Arubanen onderweg voetbal keken, kwamen we met kloppend hart steeds dichter bij de beroemde/beruchte strand.
Het strandje was…
leeg.
Zo konden we alsnog de cruciale scene draaien op de plek, waar er tussen Joran en Natalee iets gebeurde, waardoor ze spoorloos verdween.
Het was vreselijk spannend, emotioneel, maar tegelijk ook erg triest en naar. Zulke momenten zouden we nog veel krijgen…
