zondag 28 augustus 2011

DE 3 VOORWAARDEN OM EEN FILM TE DOEN - ACHTER DE SCHERMEN 13 - ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND

Dit ben ik in de oorlogsfilm A BRIDGE TOO FAR, met Robert Redford, Sean Connery en nog een hele serie filmsterren.



Mijn optreden in de film duurt precies 1 seconde. 

Zie die seconde, op 1.43, HIER

Maar voor mij was dat een cruciale seconde. Want toen begon ik serieus te dromen om filmer te worden. 

Ook al begon het slecht. Ik woonde in Nijmegen. Daar zochten ze figuranten voor deze W.O.2-film. Ik wilde bij de Goede Geallieerden horen, die de Duitsers gingen verslaan.

De casting agent liep langs mijn vrienden. Allemaal werden ze Goede Geallieerden. Toen stopte hij bij mij: “You, blondie. Kraut”, zei hij.

Dus werd ik Duitser. En nog wel “terugtrekkende Duitser”. Mijn lange haar werd kort geknipt en elke draaidag werd ik in mijn Nazi-uniform onder de modder gespoten.

Toch was die set-ervaring voor mij de druppel om voor film te kiezen.

Toen had ik nooit kunnen denken, dat ik 30 jaar later in Hollywood met de scenarioschrijver, William Goldman, zou praten.

Toen had ik ook niet kunnen denken, dat filmen in Nederland elke keer weer een avontuur is.

Afgelopen week was de wrap-party van SHOUF SHOUF ZOMBIBI. Uitvoerend producent Ingrid Remeijsen begon haar speech zo: “ Als ik een film kies, moeten er tenminste 2 van de 3 P’s aanwezig zijn.”

De 3 P’s? 

Plezier, Poen en Prestige.  De 3 componenten van een film volgens Ingrid.

Toen Marian Batavier en ik 5 jaar geleden na een research-bezoek op Aruba besloten een film te maken rond het Natalee Holloway-mysterie en Aruba, dachten we totaal niet aan Poen of Prestige.

Wel het Plezier. Alleen noemden wij dat anders. Het Fascineerde ons, en het Verontwaardigde ons. De schrijver John Grisham zegt altijd: Verontwaardiging en Fascinatie zijn essentieele motoren.

En een van de twee moet je hebben, want gemiddeld ben je een paar jaar bezig met een film. En als je dan geen sterke motor heb, geef je het op.

En vaak gaat een film uiteindelijk niet door. Dus als je toch zo’n avontuur van jaren aangaat, dan moet je zorgen dat het je leven verrijkt.  Dat het niet voor niets is geweest, als de film uiteindelijk niet doorgaat.

Voor mij zijn de essentieele Plezier-componenten van filmen Fascinatie of Verontwaardiging. Beide zetten je aan om te onderzoeken, en dan het avontuur aan te gaan. Zonder dat je weet wat de afloop is.

Dat is eng: Want je weet: De beste stuurlui staan veilig aan wal. Maar als je iets wil maken, moet je je enorm goed voorbereiden, maar dan op gegeven moment in het water in springen, moet je nat worden.  

En dat is dus weer het Plezier van filmen. Dat is dus vaak eng en riskant. Maar dat is ook weer het aantrekkelijke.

In de 5 jaar dat we ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND ontwikkelden, hebben we heel vaak een verschillende film in onze dromen gezien.

Steeds weer veranderde er iets, doordat er steeds nieuwe ontdekkingen gedaan werden en er steeds weer nieuwe ontwikkelingen kwamen. Je bent bezig  met “levende geschiedenis” noemen ze dat.

Ik heb dat een keer eerder gehad, toen ik een film met een kritische noot tegen het huwelijk van Maxima en Willem Alexander wilde maken. Die startte ook uit Verontwaardiging.



Een avontuur met een enorm risico, omdat we de film op die huwelijksdag “live” wilde filmen. We hadden overal cameraploegjes klaarstaan, op plekken, waar we vermoedden dat er wat ging gebeuren.

Maar er gebeurde niets. Ons hele scenario van HET WONDER VAN MAXIMA donderde in elkaar.

Gelukkig konden we wel het eerste beeld, wat ik in mijn hoofd had filmen. En dat was het moment van de Kus. Ik wilde een volle Dam filmen, waar alle aanwezigen gericht waren op die kus.

Slechts een vrouw moest de andere kant opkijken.

Dat was een Argentijnse vrouw, die op zoek naar haar verdwenen man was.

En dat shot is gelukt: Je ziet tienduizenden ruggen van de Nederlanders op de Dam, die naar Maxima’s kus gapen. Niemand kijkt naar de Argentijnse vrouw. Alsof iedereen alleen maar Maxima’s kus belangrijk vindt, en zich de rug naar de Argentijnse weduwe keert…



In  ME AND MR JONES ON NATALEE ISLAND veranderde dus ook steeds weer iets die 5 jaar. Als we het voor Poen of Prestige hadden gedaan, dan waren we al lang afgehaakt, want dit is totaal niet zo’n film.

En het Plezier? Er waren heel veel momenten, dat het Plezier totaal weg was. Want we hebben nooit eerder zoveel (op te lossen) problemen gehad:

Voor het draaien, tijdens het draaien, en ook na het draaien, toen bijvoorbeeld  advocaten uit Aruba zich ineens meldden met de mededeling dat er delen van de film moesten verdwijnen.

Maar daarover een volgende keer.

Vroeger las ik met veel genoegen het boek over A BRIDGE TOO FAR: over alle problemen voor, tijdens en na de shoot.



Het is echt een levensgroot verschil om er over te lezen of het zelf mee te maken.

Ik kijk nog maar een keer naar die ene seconde van mezelf in A BRIDGE TOO FAR. 

En ik zie een naieve jongen, die op dat moment begon te dromen van filmer worden…