Op 30 mei 2005 verdween Natalee Holloway op Aruba.
Wij woonden toen in Topanga, een vredige canyon bij Los Angeles. De Amerikanen daar waren vriendelijk en geinteresseerd: Oh, you Dutchies, you want to write a movie, great.
Wij woonden toen in Topanga, een vredige canyon bij Los Angeles. De Amerikanen daar waren vriendelijk en geinteresseerd: Oh, you Dutchies, you want to write a movie, great.
In de volgende dagen werd de verdwijning van de Amerikaanse tiener steeds groter nieuws op tv, tot ze pas 3 maanden later verslagen werd door een echte orkaan, Katrina.
In die maanden zaten we aan de buis gekluisterd: Alle zenders kwamen elke dag met “exclusieve” onthullingen, niet alleen over Joran van der Sloot, maar ook over de gang van zaken van dat “Nederlandse eiland”.
Tot dan toe dachten we dat het op Aruba min of meer zou gaan als Nederland. Maar in die drie maanden kwamen er zo veel bizarre onthullingen en contradicties, dat het ons begon te fascineren.
Intussen waren de Amerikanen in de canyon niet zo vriendelijk meer tegen ons Dutchies. Verontwaardigd vroegen ze ons waarom “wij” niets tegen Joran deden, en tegen die vermeende corruptie.
Wij moesten ons steeds maar verdedigen tegen de Amerikanen: “Nee, dat is niet Holland”. Maar Aruba was natuurlijk wel degelijk ook Holland: De rechterlijke macht bijvoorbeeld, waar zo veel om te doen was.
Intussen beukte de tv dagelijks door op “the Dutch island”. Zo erg dat je medelijden begon te krijgen. Was Aruba echt een schurken-eiland? Was Holland daar echt zo corrupt? Hoe zat dat nou precies?
Op gegeven moment merkten we dat we er dagelijks over praatten. Toen dachten we: Waarom wordt dit niet de film die we gaan schrijven? En niet veel later kochten we tickets naar Aruba…
