Hoe film je een speelfilm waar je niet mag filmen?
We discussierden lang met de artistiek intendant van het Filmfonds, Jan Eilander, over dingen als: Waar moet de film precies over gaan? Want er waren buiten Joran en Natalee zoveel interessante onderwerpen.
Bijvoorbeeld: We hoorden tijdens onze research steeds maar dat er klassejustitie in Aruba zou zijn. Daarom hoefden Nederlanders uit “hogere regionen” zich nooit zorgen te maken dat ze een gevangenisstraf zouden krijgen.
Een direct gevolg hiervan was dat jonge Nederlanders als Joran zich op het eiland als onkwetsbare prinsen gedroegen. Want wat ze ook (fout) zouden doen, ze zouden altijd via die klassejustitie vrij komen.
Dat was iets wat we in de film wilden gebruiken. Maar daarvoor moesten we eerst het volgende probleem oplossen: Hoe filmen we die speelfilm op Aruba, waar we (dit onderwerp) niet mogen draaien?
In dit geval zou de vorm de inhoud bepalen. Oftewel de manier waarop we zouden draaien, zou grote consequenties hebben voor welk verhaal we konden vertellen.
Op gegeven moment hadden we het: THE BLAIR WITCH PROJECT.
Daar filmen de acteurs zichzelf op zoek naar de waarheid achter de Blair Witch. Net zoals in de film C’EST ARRIVE PRES DE CHEZ VOUS, waar een filmploegje een Belgische huurmoordenaar volgt. Twee opwindende films.
We hadden meteen een titel: POINT OF VIEW. Want we zouden de point of views zien van de acteurs, die op het eiland op zoek gingen naar de het mysterie achter de Natalee Holloway verdwijning.
Dat bepaalde meteen welk verhaal we gingen vertellen.
Namelijk dat van de leden van het filmploegje, dat stiekem op Aruba ging filmen. We vroegen ons meteen sterk af: Zou dat wel lukken? Want we wilden niet ineens met een onaffe film van het eiland gegooid worden.
Ik sprak met Chris Houtman, de geestelijke vader van de Nederlandse tv-series FINALS en CUT, waar ze ook dat procede gebruikten. Die zei dat het zeker ging lukken, zolang de acteurs consumenten-camera’s gebruikten, zodat ze eruit zagen als toeristen.
Deze manier zorgde wel voor een niet normale manier van filmen en je verhaal vertellen. Gelukkig hadden we wel enige ervaring opgedaan met onze film ENIGMA, die geheel door een meespelende “cameraman” is gefilmd als een soort documentaire.
En dat ging goed. Zo goed zelfs dat we de politie op ons dak kregen, omdat verontruste burgers dachten dat er echt een gewapende kidnap bezig was. Maar dat was acteur Jack Wouterse, die erg op dreef was met een (speelgoed)pistool op de Dam in Amsterdam.
Die film kreeg een Gouden Kalf-nominatie voor beste scenario. Wellicht hadden we het Kalf gewonnen, als we toen een spectaculairder einde hadden gehad. Gelukkig verzonnen we dat nu wel:
De acteurs zouden een geheime camera in de auto inbouwen om stiekem een bekentenis te filmen. Want het ging allemaal om die bekentenis.
Maar… Ineens werden we gebeld. Hadden we het al gehoord? Zondag op SBS…
Peter R de Vries fuckte dat allemaal op, met zijn briljante geheime camera’s, waarmee hij Joran’s “bekentenis” stiekem filmde.
Nou konden we dat niet meer gebruiken. We moesten weer opnieuw beginnen. Zoals zo vaak in de 5 jaar dat we met de film bezig waren.
Gelukkig kregen we ineens een opwindend maar gevaarlijk idee…
